Dikke truien, kleine tafels en gillende meisjes...
Door: Jeroen Scheltema
Blijf op de hoogte en volg Jeroen
31 Augustus 2014 | Argentinië, Avellaneda
Hallo allemaal,
Zo als uit de titel al blijkt.... Juist! mijn eerste schoolweek.
Maar voor dat ik daarover begin heb ik wat uitteleggen betreft het weer.
Het is hier winter en geen dag is hier dan het zelfde.
De ene dag zit ik met 3 truien op de bank en de andere dag zit ik met een korte broek in de tuin. Want "als" het warm is dan is het zonnig warm en zeker niet benauwt.
Zondag avond nadat we de stad en revier hadden bezocht kwam er een AFS-vrijwilliger langs om te kijken hoe het gaat en een deal te sluiten over mijn taal. Met mijn hand op m'n hart: "Ik beloof plechtig alleen nog maar in Spaans te communiceren".
Natuurlijk is dat de beste manier om Spaans te leren maar soms is het toch zo gemakkelijk om heel even snel Engels met me broertje en zusje te praten. Maar daar let me moeder wel op dat, dat niet te veel gebeurd.
En dan was het maandag ochtend zover... De eerste schooldag...
Ik had nog geen school uniform dus was een beetje bang om te veel op te vallen. Maar goed als enige blonde jongen die een kop boven de meeste Argentijnen uitsteekt gebeurde dat toch.
*Laat ik voor dat ik verder ga duidelijk maken dat van wat ik nu ga vertellen niks overdreven is.*
Ik liep de klas in en ging zitten, als alle eerst wat me daar aan opviel was dat de tafel op mijn knieën leunden en niet meer op de grond kon staan omdat me benen te lang waren.
Tweede wat me opviel was dat NIEMAND een WOORD Engels spreekt.
Naja 1 jongen die nog een beetje een vertaling kon geven van alle 1000 vragen. "Wie is beter Messi of Robben?" "Voor welke Argentijnse club ben je" en zo maar door..
Op de vraag van mijn favoriete Argentijnse team was ik natuurlijk voorbereid. M'n familie is San Lorenzo, kampioen van Amerika, fan.
Dus dan kan het niet anders dan dat ik dat ook ben.
Maar toen ik in de eerste minuten aan kwam zetten met dat ik San Lorenzo fan ben dacht ik al de kansen om vrienden te maken verpest te hebben. Iedereen begon de naam van zijn club te schreeuwen en te zeggen hoe kout (ja, kout.. geen idee waarom) mijne wel niet was.
Toch was de kans om vrienden maken niet helemaal verpest.
Naast mij zat Augustin. Hij nodigde me uit (via google translate) om te komen voetballen met zijn vrienden. Naja ondanks dat ik daar een ramp in ben heb ik toch maar ja gezegd. Ik moet toch wat....
In de pauzes sta je gewoon buiten op een pleintje, of naja gewoon.
In mijn geval staan er 13 andere om me heen, komende de meisjes me vertellen hoe mooi ik ben en vragen of ze met me op de foto mogen.
Dit gebeurd dan niet 1 of 2 keer, nee het gebeurd dan 4 keer per dag.
Al die aandacht is natuurlijk leuk maar na 2 dagen wordt het echt irritant.
Overal waar je loopt kijken ze naar je, raken je aan, of schreeuwen in het Spaans wat tegen je. Iedereen wil me ontmoeten en wil dat ik hun naam onthoud. Het maakt je ook een beetje gek, als ik gelag hoorde dacht ik bij mezelf dat het wel om mij zou zijn en als meisjes voorbij lopen was ik "bang" dat ze weer wat van me wouden.
9 van de 10 keer was dat dan ook zo, maar met de gedachten leven dat iedereen naar je kijkt is erg vermoeiend omdat je dan goed moet opletten wat je doet.
Het voetballen met Augustin en andere jongens van school ging slecht maar was wel leuk!
Van communicatie was nog geen spraken maar bij iedere keer als ik de bal aanraakte, waar de bal ook heen vloog staken ze hun duim op en dat is natuurlijk altijd fijn! haha
Bij een eerste schoolweek hoort ook een eerste keer gym.
School eindigt +/- om 1 uur en gym begint om 5 uur.
Dan is het weer wat minder warm en dat is wel wat prettiger om te sporten. Bij het samenstellen van de teams voor voetbal zat ik in tegenstelling tot in Nederland te hopen dat ze mij niet als 1 van de eerste zouden kiezen. Dat zou namelijk betekenen dat hun verwachtingen van mij hoog lagen.
Me stille gesmeek hielp niks en ik werd als 2e gekozen.
Naja om kort te houden hoe de gymles ging...
Ik word nooit meer als 2e gekozen.
Ik word overal heen gebracht maar de weg terug van gymles naar huis (heel simpel) zou ik zelf doen. Dus ik begon aan mijn terug weg terwijl twee jongens mij inhaalde met de fiets en probeerde uit te leggen dat ik verkeerd liep. Ze wisten dat ik bij de familie Suanes woon en waar m'n huis was. Ondanks dat ik bijna zeker was van dat ik goed liep geloofde ik ze toch. Want tja wie geloofd nou niet dat ik verdwaald ben.
Maar na een tijdje wist ik echt zeker dat de weg hoe we liepen niet de weg was dat ik liep op de heenweg. Dus na dat gezegd te hebben begonnen de jongens toch te twijfelen of ze de weg naar mijn huis wisten...
Ik voelde de bui al hangen en vroeg of ze de weg naar Paula's huis wisten. Paula is een vriendin van Bianca waar we iedere morgen langs komen op weg naar school. Haar huis was dicht bij en van af daar wist ik de weg naar huis. De jongens gingen weg en ik liep richting huis.
Onderweg kwam ik een andere jongen tegen. Hij dacht dat ik verdwaald was en hij wou me naar Paula's huis brengen om te vragen hoe ik moest lopen. Ik probeerde hem uit te leggen dat ik de weg wist maar hij sprak geen Engels dus ik gaf me maar over en we liepen weer terug naar Paula's huis. Daar heeft hij de weg gevraagd aan Paula's moeder en heeft me naar m'n huis gebracht.
En daarna heeft hij heel Avellaneda ingelicht van zijn goede daad want de dag daarna kreeg ik vele opmerkingen over dat ik verdwaald was haha.
Inmiddels ben ik gewend aan de aandacht op school maar ik kon dit weekend toch goed gebruiken.
Me weekend bestond voor een groot deel uit AFS meetings.
Erg leuk om andere te spreken en te horen wat voor dingen zij allemaal fout doen in de Argentijnse cultuur.
Over hoe schooldagen zijn en hoe de Argentijnse cultuur is zal ik in me volgende updates vertellen als het voor mij wat normaler word. Ook zal ik vertellen over m'n eerste zwem en tango lessen die morgen gaan beginnen. Dus tot me volgende update!
Zo als uit de titel al blijkt.... Juist! mijn eerste schoolweek.
Maar voor dat ik daarover begin heb ik wat uitteleggen betreft het weer.
Het is hier winter en geen dag is hier dan het zelfde.
De ene dag zit ik met 3 truien op de bank en de andere dag zit ik met een korte broek in de tuin. Want "als" het warm is dan is het zonnig warm en zeker niet benauwt.
Zondag avond nadat we de stad en revier hadden bezocht kwam er een AFS-vrijwilliger langs om te kijken hoe het gaat en een deal te sluiten over mijn taal. Met mijn hand op m'n hart: "Ik beloof plechtig alleen nog maar in Spaans te communiceren".
Natuurlijk is dat de beste manier om Spaans te leren maar soms is het toch zo gemakkelijk om heel even snel Engels met me broertje en zusje te praten. Maar daar let me moeder wel op dat, dat niet te veel gebeurd.
En dan was het maandag ochtend zover... De eerste schooldag...
Ik had nog geen school uniform dus was een beetje bang om te veel op te vallen. Maar goed als enige blonde jongen die een kop boven de meeste Argentijnen uitsteekt gebeurde dat toch.
*Laat ik voor dat ik verder ga duidelijk maken dat van wat ik nu ga vertellen niks overdreven is.*
Ik liep de klas in en ging zitten, als alle eerst wat me daar aan opviel was dat de tafel op mijn knieën leunden en niet meer op de grond kon staan omdat me benen te lang waren.
Tweede wat me opviel was dat NIEMAND een WOORD Engels spreekt.
Naja 1 jongen die nog een beetje een vertaling kon geven van alle 1000 vragen. "Wie is beter Messi of Robben?" "Voor welke Argentijnse club ben je" en zo maar door..
Op de vraag van mijn favoriete Argentijnse team was ik natuurlijk voorbereid. M'n familie is San Lorenzo, kampioen van Amerika, fan.
Dus dan kan het niet anders dan dat ik dat ook ben.
Maar toen ik in de eerste minuten aan kwam zetten met dat ik San Lorenzo fan ben dacht ik al de kansen om vrienden te maken verpest te hebben. Iedereen begon de naam van zijn club te schreeuwen en te zeggen hoe kout (ja, kout.. geen idee waarom) mijne wel niet was.
Toch was de kans om vrienden maken niet helemaal verpest.
Naast mij zat Augustin. Hij nodigde me uit (via google translate) om te komen voetballen met zijn vrienden. Naja ondanks dat ik daar een ramp in ben heb ik toch maar ja gezegd. Ik moet toch wat....
In de pauzes sta je gewoon buiten op een pleintje, of naja gewoon.
In mijn geval staan er 13 andere om me heen, komende de meisjes me vertellen hoe mooi ik ben en vragen of ze met me op de foto mogen.
Dit gebeurd dan niet 1 of 2 keer, nee het gebeurd dan 4 keer per dag.
Al die aandacht is natuurlijk leuk maar na 2 dagen wordt het echt irritant.
Overal waar je loopt kijken ze naar je, raken je aan, of schreeuwen in het Spaans wat tegen je. Iedereen wil me ontmoeten en wil dat ik hun naam onthoud. Het maakt je ook een beetje gek, als ik gelag hoorde dacht ik bij mezelf dat het wel om mij zou zijn en als meisjes voorbij lopen was ik "bang" dat ze weer wat van me wouden.
9 van de 10 keer was dat dan ook zo, maar met de gedachten leven dat iedereen naar je kijkt is erg vermoeiend omdat je dan goed moet opletten wat je doet.
Het voetballen met Augustin en andere jongens van school ging slecht maar was wel leuk!
Van communicatie was nog geen spraken maar bij iedere keer als ik de bal aanraakte, waar de bal ook heen vloog staken ze hun duim op en dat is natuurlijk altijd fijn! haha
Bij een eerste schoolweek hoort ook een eerste keer gym.
School eindigt +/- om 1 uur en gym begint om 5 uur.
Dan is het weer wat minder warm en dat is wel wat prettiger om te sporten. Bij het samenstellen van de teams voor voetbal zat ik in tegenstelling tot in Nederland te hopen dat ze mij niet als 1 van de eerste zouden kiezen. Dat zou namelijk betekenen dat hun verwachtingen van mij hoog lagen.
Me stille gesmeek hielp niks en ik werd als 2e gekozen.
Naja om kort te houden hoe de gymles ging...
Ik word nooit meer als 2e gekozen.
Ik word overal heen gebracht maar de weg terug van gymles naar huis (heel simpel) zou ik zelf doen. Dus ik begon aan mijn terug weg terwijl twee jongens mij inhaalde met de fiets en probeerde uit te leggen dat ik verkeerd liep. Ze wisten dat ik bij de familie Suanes woon en waar m'n huis was. Ondanks dat ik bijna zeker was van dat ik goed liep geloofde ik ze toch. Want tja wie geloofd nou niet dat ik verdwaald ben.
Maar na een tijdje wist ik echt zeker dat de weg hoe we liepen niet de weg was dat ik liep op de heenweg. Dus na dat gezegd te hebben begonnen de jongens toch te twijfelen of ze de weg naar mijn huis wisten...
Ik voelde de bui al hangen en vroeg of ze de weg naar Paula's huis wisten. Paula is een vriendin van Bianca waar we iedere morgen langs komen op weg naar school. Haar huis was dicht bij en van af daar wist ik de weg naar huis. De jongens gingen weg en ik liep richting huis.
Onderweg kwam ik een andere jongen tegen. Hij dacht dat ik verdwaald was en hij wou me naar Paula's huis brengen om te vragen hoe ik moest lopen. Ik probeerde hem uit te leggen dat ik de weg wist maar hij sprak geen Engels dus ik gaf me maar over en we liepen weer terug naar Paula's huis. Daar heeft hij de weg gevraagd aan Paula's moeder en heeft me naar m'n huis gebracht.
En daarna heeft hij heel Avellaneda ingelicht van zijn goede daad want de dag daarna kreeg ik vele opmerkingen over dat ik verdwaald was haha.
Inmiddels ben ik gewend aan de aandacht op school maar ik kon dit weekend toch goed gebruiken.
Me weekend bestond voor een groot deel uit AFS meetings.
Erg leuk om andere te spreken en te horen wat voor dingen zij allemaal fout doen in de Argentijnse cultuur.
Over hoe schooldagen zijn en hoe de Argentijnse cultuur is zal ik in me volgende updates vertellen als het voor mij wat normaler word. Ook zal ik vertellen over m'n eerste zwem en tango lessen die morgen gaan beginnen. Dus tot me volgende update!
-
01 September 2014 - 06:44
Papa:
Hé Jeroen! Fantastisch toch, de aandacht van een beroemde voetballer krijgen en niet eens goed kunnen voetballen... Ik heb erg om je verslag moeten lachen. Val je al wat minder op nu je ook een school uniform draagt? (Foto?).
Lijkt me wel vermoeiend dat iedereen op je let en je alleen Spaans hoort en mag spreken. Maar zo leer je het vast super snel. Heb veel plezier de komende week! Kan niet wachtend op weer zo'n mooi verslag van je.
Papa -
01 September 2014 - 07:38
Lenneke:
Hai Jeroen,
Wat een geweldig leuk stukje heb je geschreven zeg! Zie het al helemaal voor me hoe het daar gaat. Thailand in het kwadraat dus haha.. Vroeger wilde je altijd beroemd worden if burgermeester.. Nou zij voelen zich dus ook zo haha.
Die weg leren kennen komt wel! Dit is trouwens wel een hele goede smoes om bij die Paula over de vloer te komen ;p
Ben benieuwd naar de foto's!!!
Liefs Lenneke -
01 September 2014 - 08:00
Steven:
Holla Jeroen,
Super leuke verslagen. Je kunt misschien niet goed voetballen, maar schrijven doe je als de beste. Hoe staat het verder met jou fotoschiet kwaliteiten?
Adios Tio Steven -
01 September 2014 - 08:05
Willemijn:
Hey Jeroen!
Wat een leuke update! Wel jammer voor je dat de schoolbanken zo klein zijn voor je! Maar dat stukje over die aandacht enzo haha je lijkt wel beroemd! :) wel knap hoor alleen maar Spaans spreken! Hebben ze toch wel overal stickers op geplakt zodat je wat woorden kan leren? Of kende je die al van Rodolfo?
Veel plezier daar!
xx -
01 September 2014 - 08:06
Marja :
Hoi Jeroen, wat een belevenissen, met jou schrijfstijl lijkt het wel een film als ik het lees, leuk hoor! Een bn'er in Argentinie, met al die aandacht, zoals je zegt, zal wel minder worden, maar geniet ervan. Hier is de school ook begonnen, Hilke heeft meteen een outdoor kamp in Zuid Frankrijk, Bandol, gisteren vertrokken per bus. Lara heeft een volle agenda met huiswerk, en kijkt nu al uit naar een week Rome met school in de herfstvakantie. Martin in ik zijn net terug van drie dagen Barcelona, een beetje van de spaanstalige cultuur mogen snuiven, heerlijk. We kijken uit naar je volgende verslag. Groet Uit Deurne, Marja
-
01 September 2014 - 10:39
Rina:
Hola Jeroen,
Ik kom niet meer bij van het lachen wat een verhaal. Maar lijkt me dodelijk vermoeiend.
Geniet er nog maar van want het lijkt me dat deze aandacht geen jaar meer duurt( hoop ik voor je ).
Ik ga je brief nog maar eens weer lezen want je schrijft erg leuk.
Groetjes Rina enne,
Buena semana adicional ( Fijne week verder ) -
01 September 2014 - 14:18
Manon:
Hee Jeroen!
En wat heb je gezegd Robben of Messi? En toch wel gevoetbald in je oranje shirt?
Zo wordt je voetbalkennis tenminste wel bijgespijkerd.
Hoe veel mensen zitten er in je klas?
Je schrijft echt heel leuk, maar ik hoop ook op wat meer foto's!
kusjes -
01 September 2014 - 14:23
Hommes:
Nou Jeroen, geniet er maar van. Eenmaal terug in Nederland zul je al die aandacht van de meiden vast weer gaan missen. Ik denk dat je nog 10 maanden in de 7e hemel zit en vooral moet blijven zitten!. Als je niet weet voor welk meisje je moet kiezen, dan mag je gerust een beroep op mij doen om je uit je twijfels te halen.
Max -
01 September 2014 - 18:13
Abuelita Ameland:
Hola Jeroen, Kunnen ze eigenlijk je naam wel uitspreken?
Prachtige verhalen, ik benieuwd wanneer je in de lokale krant daar komt te staan als bezienswaardigheid.
Laat ons die mooie meisjes ook eens zien.
Genieten maar.
Mucho amore, Abuelita Ameland -
01 September 2014 - 20:38
Mam:
Trots! Het lijkt me dood vermoeiend en jij doet het maar even! Ik kan niet wachten op nog meer verhalen! Maar weet dat dit gezonde niewsgierigheid is! -
01 September 2014 - 21:07
Marcel:
Hey Jeroen. Heb je verslag gelezen met een glimlach op de lippen. Kan het me wel voorstellen hoe dat zo is gegaan. Gewoon lekker positief blijven en doorgaan zo. Ik weet trouwens wel een leuke outfit voor je tangolessen -
02 September 2014 - 23:12
Marieke:
Hee Jeroen,
Wat schrijf je leuk! Je lijkt net Justin Bieber met al die gillende meisjes. Wie weet kom je dus toch met één thuis, keuze genoeg in ieder geval. En wat een weer.. Vervelend lijkt het me niet. Nu ik jouw verslagen lees wil ik ook weer een uitwisselingsstudent zijn! Geniet ervan! En ook ik ben benieuwd naar je foto's!!
Groetjes je buurmeid -
03 September 2014 - 21:18
Jan:
Hoi Jeroen,
Met een grijns op mijn gezicht lees ik je verslag. Fantastisch hoe je het opschrijft en je bent in een prachtig avontuur beland. Nog veel plezier en wij zijn ook benieuwd naar de foto's.
Groetjes, Jan en Tina. -
05 September 2014 - 22:13
Casper, Robin & Jesse:
Dag Joreen,
Leuk berigtje heb je geplaatst soms heb je wel een spelfoutje maar dat kan gebeuren jou kennente haha.
We missen je wel een beetje, beetje..
Sara is leuk meisje maar spreekt nog weinig Nederlands , maarja alles op z'n teit hè.
Greotjes,
Ons. (JESSE ROBIN EN REPSAC )
P.s mvg
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
